روز از نو روزی از نو:
انقلاب و ضد انقلاب در مصر !
فرشاد مجد

"به خانه هایمان حمله می کنند- مغازه هایمان را آتش می زنند. دختران جوان ما را می ربایند و به آنها تجاوز می کنند" این شرح حال یک خانم شهروند مصری قبطی مسیحی از شرایط زندگی در مصر از بعد از پیروزی جنبش سرنگونی رژیم مبارک در ژانویه ماه گذشته است. نیروهای سلفی و اخوان المسلمین و بازوهای و باندهای سیاه اسلام سیاسی در مصر با داشتن قدرت نظامی و مالی روزگار شهروندان عادی جامعه از زن و مسیحی تا کودک و کارگر را سیاه کرده اند. در اولین بروز در ماه ژانویه 23 نفر از مسیحیان در یک کلیسا به شیوه ددمنشانه رگبار و قتل عام کرده اند. آنسوتر در تونس جماعت آخوند و اسلامی و باندهای چاقوکشان و اسلحه به دستان کوچکترین ذره ای از مدرنیسم را برنمی تابند. در هفته گذشته به بهانه یک انیمشین کارتونی به قول این متحجران مستهجن چماق فتوا به قتل را صادر کرده اند .

بعد از سقوط هر دیکتاتوری و نظام ضد انسانی اعضای یک جامعه مستقیما انتظار بهبود شرایط اجتماعی حقوقی اقتصادی را دارا هستند اما در مصر و تونس اوضاع به شیوه دیگری ورق می خورد. سه روز پیش نیروهای گارد مسلح ارتش مصر با رگبار زرهی مردم را در قاهره زیر ضرب گلوله و چرخ تانک گرفتند .

آنچه واضح است در شرایط سرنگونی انقلابی از مصر و تونس و لیبی مانند تمام انقلاب های دنیا دو اردو شکل می گیرد. اردوی چپ و راست. اردوی چپ متعلق به آمال و خواسته های مردم و طبقه کارگر که سعی در طراحی جامعه نوین است و نیروهای راست که با توسل به ارتجاع و خونریزی سعی در قبضه کردن قدرت سیاسی برای به قهقرا بردن جامعه و زدن سود سرمایه به جیب و استثمار و سرکوب هستند. اتفاقی که در مصر امروز مشخصا می افتد در نبود یک چپ قوی و متحزب و رادیکال نیروهای راست با قدرت پول و سازماندهی و باند بازی و حمایت غرب یکه دار میدان شده اند و با توجه به دستیابی به ظرفیت های سیاسی و اجتماعی جدید از توان سرکوب به مراتب بیشتری از نیروهای سرکوب رژیم های پیشین برخوردارند چرا که متاسفانه قادر به نیرو گیری از بخش های عقب مانده و نا آگاه جامعه از سویی و لابی گری با غرب و آمریکا و اتحادیه اروپا از سویی دیگر هستند و فونکسیون های دولت پیشین یک جا و درسته با زد و بند از بالا به دامان اینها افتاده است .

اوباما و سارکوزی و مرکل و کرکس های نظام سرمایه داری که با گرفتن ژست های دموکرات و لیبرال در زمان سقوط مبارک و بن علی تمام صفحات مدیا از سی ان ان و بی بی سی و نیوزویک را اشغال کرده بودند امروز سیاست مماشات و سکوت و معامله پشت پرده با جریانات اسلامی را در پیش گرفته اند. مسلما در کاتاگوری حکومتی برای آفریقا و خاورمیانه هزار درصد یک رژیم مرتجع اسلامی به حتی یک حکومت نیمه چپ می ارزد.

سناریو انقلاب 57 ایران تکرار می شود. زن مصری در مصاحبه با خبرگزاری فرانسه به درستی می گفت اگر این شرایط ادامه پیدا کند مصر سرنوشتی چون ایران و پاکستان و افغانستان خواهد داشت .

فاز بعدی چیست؟ مسلما هنوز کشمکش راست و چپ در مصر و تونس ادامه دارد. شهروندانی که بن علی و مبارک را نخواستند اراذل و اوباش اسلامی را هم نمی خواهند. اما سنگربندی در مقابل نیروهای راست هار مرتجع به شکل منفرد و پراکنده قادر به انجام هیچ کاری نخواهد شد. انقلاب مصر برای پیروزی نیز به یک سازمان چپ وسیع اجتماعی قدرتمند دارد. نیروی تشکیل این سازمان امروز در خیابان هاست. در نبود جبهه بندی چپ و رادیکال در مقابل جانوران سلفی و اسلامی معماری یک دیکتاتوری خونخوار تر از مبارک و بن علی تصویری دور از ذهن نیست .

مسلما قدرتمند تر شدن هرچه بیشتر این جریانات ضد اجتماعی آینده جامعه را به یک کابوس سیاه بدل خواهد کرد و کل منطقه را به خاک و خون خواهد کشید. جنگ  نظامی  و تروریسم دولتی تافته به هم بافته و جز دی ان آ این جریانات است .

فاز دوم انقلاب در مصر باید شروع شود. کارگران و زنان و نیروهای رادیکال و جوانان مدرن که این انقلاب را سازماندهی کردند می توانند و باید در مقابل این یورش بایستند و آنرا به عقب برانند و مرتجعین مسلح را به عقب برانند.

از سویی این بزرگترین درس هر انقلابی است که سرنگونی صرف منتهی به عملی شدن خواستهای انقلابی نمی شود. در نبود جریانات و احزاب چپ و رادیکال و ملیشیای توده ای انقلابات به دست جریانات مرتجع ملی و مذهبی و قومی سلاخی خواهد شد. این تنها احزاب چپ و سوسیالیست هستند که با توسل به قدرت شوراهای کارگری قادر به عقب راندن ضد انقلاب خواهند شد. نیروهای سرنگونی طلب اعم از جوانان و زنان و کارگران بدانند که بدون متحزب شدن و متشکل شدن در احزاب چپ و رادیکال سرنوشتشان به دست خودشان رقم نخواهد خورد. حزب اتحاد کمونیسم کارگری ظرفیست که قادر به بردن به مقصد جنبش سرنگونی به شیوه انقلابی است. باقی جریانات راست فقط شما را به آدرس عوضی خواهند فرستاد .

همین الان و همین امروز مردم و مصر و تونس باید شوراهای محلات و کارگری را تشکیل بدهند. باید محله به محله و کوچه به کوچه در مقابل این جانیان باریگاد و سنگر ببندند. اینها با تمام قدرت نظامی و پولی در مقابل قدرت شوراها و همبستگی توده ای هیچ نیستند !

پیش به سوی شکست ضد انقلاب !